Miejscowe leczenie oparzeń

MIEJSCOWE LECZENIE OPARZEŃ

Celem leczenia miejscowego jest doprowadzenie do jak najszybszego i efektywnego, funkcjonalnego i morfologicznego odtworzenia skóry uszkodzonej przez uraz oparzeniowy.

Leczenie rany oparzeniowej można prowadzić 3 sposobami, jako:

• leczenie bez opatrunku (sposób otwarty),
• leczenie z opatrunkami,
• wczesne chirurgiczne wycięcie tkanek martwych.

Leczenie metodą otwartą

Przeprowadza się w przypadku oparzeń okolic specjalnych – twarz, krocze, pachy, niekiedy szyja. Zaletą metody otwartej jest łatwość w pielęgnacji trudno dostępnych miejsc, jak również umożliwienie codziennej obserwacji rany. Leczenie na otwarto przeprowadza się za pomocą maści lub pod strupem. Pomimo obecnie dostępnej, szerokiej gamy opatrunków specjalistycznych, w tym rownież alloplastycznego substytutu skóry, metoda ta jest w dalszym ciągu wykorzystywana.

Leczenie metodą zamkniętą - pod opatrunkiem.

Obecnie na rynku znajduje się duża ilość różnych typów preparatów i substancji służących do opatrywania ran. Strategia postępowania lekarskiego uzależniona powinna być od głębokości, rozległości, okolicy i stopnia wilgotności rany oraz ewentualnych objawów zakażenia. W przypadku ran suchych stosuje się innego typu opatrunki niż w przypadku ran sączących, z wysiękiem.

Dlatego też zastosowanie na ranę któregokolwiek z nich, powinno się odbyć po konsultacji z lekarzem. Opatrunki stosowane w leczeniu oparzeń można schematycznie podzielić na opatrunki klasyczne oraz nowoczesne opatrunki aktywne.

Leczenie chirurgiczne (operacyjne)

Przeprowadza się w przypadku oparzeń głębokich – tj. większości oparzeń II° b oraz wszystkich oparzeń III° i IV° lub gdy samoistne zagojenie rany oparzeniowej jest niemożliwe lub niesatysfakcjonujące ze względu na znaczną przewagę procesów bliznowacenia. Dotyczy to oparzeń, które nie rokują zagojeniem w okresie 14-21 dni po urazie. Istotą leczenia chirurgicznego jest wykonanie usunięcia tkanek martwych, a następnie pokrycie jej możliwie najkorzystniejszym opatrunkiem biologicznym.

U dzieci istnieje wąska grupa sytuacji, w których z konieczności lub wyboru stosuje się leczenie zachowawcze głębokich oparzeń.

Do takich wskazań należą:

• brak zgody opiekunów dziecka na leczenie operacyjne (sytuacja nierzadka!)
• małe rany martwicze (do 4 cm2)
• rany resztkowe
• rany martwicze stare i zakażone
• inne przeciwwskazania do zabiegu operacyjnego

Chociaż część z powyższych wskazań to wskazania względne lub dyskusyjne, to jednak konieczność zachowawczego leczenia martwiczej rany oparzeniowej zdarza się od czasu do czasu w codziennej praktyce oddziałów chirurgii dziecięcej¹.

1. Kazimierski M et all Zastosowanie opatrunków hydrokoloidowych w leczeniu rany oparzeniowej u dzieci, Magazyn Medyczny 1/2002 – Chirurgia – Dodatek: Oparzenia; str. 133-137.